Przejdź do głównych treściPrzejdź do głównego menu
czwartek, 28 marca 2024 13:27
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama

Myślałem o aktorstwie, ale zwyciężyła matematyka

Szkoła towarzyszy nam właściwie przez całe życie. Najpierw w jej murach zdobywamy wiedzę, a potem z tej wiedzy korzystamy. To w murach szkoły pedagodzy uczą nas co to są wartości, jak nazywają się rzeki płynące od gór do morza. Opuszczając każdą z placówek edukacyjnych zabieramy ze sobą wspomnienia, które po drodze czasami gdzieś się gubią. Bywa, że jednych nauczycieli pamiętamy, innych nie. Jednych lubiliśmy bardziej, drugich mniej. Dzień Edukacji Narodowej obchodzony 14 października to doskonała okazja, by powiedzieć naszym pedagogom „dziękuję” i powspominać. Co zostało z tych dawnych wspomnień, zapytałam starostę gryfińskiego Wojciecha Konarskiego.
Myślałem o aktorstwie, ale zwyciężyła matematyka

Autor: TWS

- Do klasy pierwszej z konieczności pomaszerowałem w wieku lat sześciu. Nie było  miejsca w przedszkolu, więc przeszedłem konieczne badania no i tak się zaczęło. Jestem poznaniakiem i wszystkie szkoły wraz ze studiami na politechnice ukończyłem w Poznaniu.

Po zakończeniu nauki w szkole podstawowej zostałem uczniem Liceum Ogólnokształcącego  numer 4, później im. Komisji Edukacji Narodowej. Do ogólniaka trudno było się dostać, ale miałem bardzo dobre świadectwo, więc się udało. W naszym liceum - oprócz języka rosyjskiego, za którym nie przepadaliśmy ze względu na panią profesor, która była dość oschłą i wymagająca osobą  mieliśmy język angielski, co w tamtych czasach było dość rzadkim zjawiskiem. W mojej klasie, mimo że była to klasa matematyczno-fizyczna, było sporo dziewcząt. Tworzyliśmy mocną i zgraną grupę. Pamiętam, jak zdarzyło się nam w czasie spektaklu teatralnego słuchać meczu przez radio. Była za to bura.

I mimo że umknęły mi imiona, nie zapomnę pani Łankiewicz, zwanej przez uczniów „Łanią”. Raz była wpadka, bo pewien rodzic nieznający nazwiska pani profesor zapytał ją samą, czy nie wie gdzie można spotkać panią Łanię. Druga nauczycielka, którą pamiętam z tych lat to p. Kolicka. Nie zapomnę swojej wychowawczyni. Mądra, wyrozumiała, ostra gdy zdarzyło się przekroczyć granice, trzymająca dystans, mimo że poczucia humoru jej nie brakowało. Pamiętam również profesora z wychowania fizycznego. Mały, łysy, z przezwiskiem „Żarówa”. Super nauczyciel.

A co z językiem polskim? Zdarzyło mi się polec na „Kwiatach polskich”, jak to bywa z lekturami obowiązkowymi. Szczególnie matematycy ich nie kochają. Tuwim, Słowacki, Mickiewicz. Po  latach zajrzałem do ich dzieł. Myślę, że do wszystkiego trzeba dorosnąć.

Zdradzę jeszcze, że w tych wczesnych latach snuło mi się po głowie aktorstwo. Jednak matematyka wzięła górę. A co mnie przygnało do Mieszkowic? Miłość - opowiada starosta Wojciech Konarski, któremu bardzo dziękuję za poświęcony czas.

TWS



Podziel się
Oceń

Napisz komentarz
Komentarze
Reklama
Reklama
ReklamaMrówka
Reklama