Dziś już niewielu tych „stamtąd„ pozostało. Tak niedawno, siedemdziesiąt lat minęło jak ze swoją kulturą i obyczajami do Gryfina przyjechali. Minął czas. Wyrosły nowe pokolenia. Stary świat z nowym się posplatał i tylko w opowieściach budzi się to, co było. Dawne kresowe Wielkanocne śniadania. W zależności od miejsca i sakiewki różne bywały, ale wszędzie stół był bieluśko przykryty, gałązkami wierzbowymi i kwiatami ozdobiony. Baranek z cukru lub własnoręcznie z masła robiony. Koniecznie z chorągiewką. Baby drożdżowe. Od największej do najmniejszej, z lukrem lub bez. Od rozmaitość mięsa i wędlin stoły się uginały. U tych „od Lwowa” na śniadanie żadnych zup nie podawano.
Ziuta wspomina potrawę, święconką nazwaną, a był to twaróg do sfermentowania w słoiku trzymany, potem ze święconym z koszyczka łączony. Ewa opowiada o kawałkach wędlin na patelni podgrzewanych i z jajkami podawanych. Gdzieś był żur, a gdzieś barszcz. Pani Janinie Jarockiej szynki i pieczone prosiaki na półmiskach się przypomniały, a i pasztety zajęcze bywały.
- Chrzan i ćwikła – bez nich, ani rusz. Na żadnym stole jajek ani kraszanek zabraknąć nie mogło. Był taki zwyczaj, że dzieci z siana gniazdka robiły, a zając w nocy pisanki podrzucał. A na Litwie młodzi jajka „kaczali”. Po pochylonej desce toczące się jajeczko trafić w drugie powinno. Coś jak kręgle, tyle że jajkowe. Dziś nie ma już kaczania, gniazdek dla zajączka, ale wiele z tych dawnych tradycji jeszcze zostało. Pani Janina sadząc kwiaty w swoim ogródku, z trochę smętnym uśmiechem odeszły, dawny czas wspomina.
TWS
Napisz komentarz
Komentarze